Türkiye’de 14 yıl boyunca aynı üniversitede çalıştım. Toy bir öğretim üyesi olarak başladım. Sonra öğrencilerim oldu, dersler verdim, projelere katıldım. Büyüdüm. Ve üniversitede kendime bir yer edindim. Ardından bir rahatlık geldi üzerime. O baş belası konforlu alan ve o alanın cazip hediyesi gevşeme. Belki de bir çeşit özgüven patlaması ya da buralar benden sorulur havası… Bilemiyorum.  Ama kendimi göstermek için ter döktüğüm o ilk zamanları, son birkaç yılda hızla unuttuğumu iyi biliyorum.

Şimdi yeniden hatırlıyorum. Malum yeni bir işteyim artık. Pozisyonum ne olursa olsun yeni bir iş.  Geleceğe dönüş. Artık insanlara kendimi tanıtma aşamasından, bölümde kendimi kabul ettirme aşamasına geçmeliyim. Onun için de bir strateji  belirledim.  Gönlümde ne fırtınalar kopuyordu aslında; yepyeni dersler, iddialı araştırma konuları, çılgın projeler. Bir de gerçekler var; kısıtlı zaman, öncelikler, beklentiler. Aklım sağlamcı işlerle başlamalısın diyor. İnadımı yenip, aklımı dinlemeye karar verdim.

İlk kararım, yakın zamanda öğrenmeye başladığım konuya ayırdığım zamanı biraz kısmak oldu. Her ne kadar beni heyecanlandıran bir konu olsa da, önce kendimi daha güvenli hissettiğim sularda yüzmeliyim. Onun için iyi bildiğim, hızlıca yayın yapmama olanak verecek kendi alanıma yöneldim.  Önce yeni üniversitenin adresi ile yayınlarım çıksın, ardından riski yüksek konulara yönelirim diye düşünüyorum. Bu şekilde yazınca da çok sıkıcı bir konuda çalışmak zorunda kalmışım gibi geliyor kulağa. Yok, hiç öyle değil. Aksine yıllarımı verdiğim için aslında bayağı ahbap olduğum ama ufaktan başka alanların bilgisi ile zenginleştirmek istediğim konular bunlar. Şu aralar abartmamaya çalışıyorum ama hiç zenginleştirmeden de olmaz. Bunun ilerisi de var. Gözüpek olmak isteyeceğim zamanlar gelecek. Ayrıca yakında birlikte çalışmaya başlayacağım yeni öğrencilerim olacak. Onları da düşünmem gerek. Kısacası ilk başta özen isteyen bir denge tutturmamda fayda var.

Bir önceki paragraftaki temkinli dil, insanın biraz canını sıkıyor değil mi? Hadi beni geçtim. Yeni öğretim üyesi olan arkadaşların da içinde bulundukları durum bu yazdıklarıma çok benzer. Uçmalarına müsaade etmeyen bir akademi var. Oysa daha işin başında kim bilir ne çok fikirleri vardır? Pes etmesinler, bir kenarda tutsunlar o fikirlerini. Yavaş yavaş dozunu artırarak o fikirleri de işlerler. Biraz zaman.

Gelelim ders vermeye. Bir dersi iyi vermek de pekala bölümdeki yerini sağlamlaştırıyor insanın. Yıllar önce yeni başladığımda, hâlihazırda verilen bir dersi baştan hazırlamaya karar vermiştim. Sonra çok pişman oldum. Zaten kısıtlı olan zamanımın önemli bir kısmını ders notlarını toplamaya ayırmam gerekti. Bu sefer benden vermemi istedikleri ilk dersi, çok ufak değişiklikler hariç, aynen muhafaza ediyorum. Bu yaklaşımı sadece zamandan tasarruf diye övmem doğru olmaz. Biraz da dersin eksiğini gediğini, öğrencilerin zorlandıkları yerleri göreyim istiyorum. İlk kez verdikten sonra ağır ağır değişiklikler yaparım. Vereceğim ikinci dersi zaten baştan tasarlamamı istediler. Neyse ki araya yaz girdiği için şanslıyım. Başına oturacak vaktim oldu. Hatta kendimi önceden hazırlamaya zorlamak için notlarımı Türkçe’ye çevirip, Veri Defteri için videolar çektim. Eğer yeni bir ders hazırlamaya mecbursanız, bölümden en az bir dönem süre istemeye çalışın. Ve eğer benim gibi işleri ötelemede ustaysanız, birilerine ders notlarını erkenden hazırlamak için söz verin. İşe yarıyor.

Üniversiteler her geçen yıl, öğretim üyelerinden daha fazla iş talep ediyorlar.  Makale yazma ve ders vermenin yanı sıra, proje yazmanız da gerekiyor. Bu konuda da elimden geldiğince hafif gitmeye kararlıyım. Yani bir ya da iki doktora öğrencisi ile çalışabileceğim boyutta bir proje şimdilik yeter.  Birçok ülkeden insanın katılımıyla hazırlanan projelerde ise, bir süre araştırmacı pozisyonundan ötesinde görev almayı planlamıyorum. Proje yönetmek neredeyse tam zamanlı bir iş. Henüz öyle bir yükün altına giremem. Sonra.

Evet, eylül başında dönem başlıyor. Bakalım bu strateji ne kadar işe yarayacak? Yazarım.