Bugüne kadar akademisyen olarak yaptıklarımız üzerine bir sürü şey yazdık. Daha çok pratik konular: derse girme, makale yazma, sunum hazırlama, proje konusu belirleme ve diğerleri. Bunlar iyi hoş da, bir akademisyen için çizilecek portre sadece bunlardan ibaret değil. Kendime bakınca, hele hele son yıllarda gördüklerimi düşününce, portrenin kalan kısmının hayatımda daha fazla rol oynadığını açıkça görüyorum. Nedense o kısmı göz ardı etmişim yazılarımda. Bugün buna son veriyorum.

•

Ben bu ülkede üniversite hocası olduysam bunda pek çok insanın emeği var. Sadece beni yetiştiren ailemden bahsetmiyorum. Çalışıp didinen, vergilerini veren, ekmeği pişiren, tarlasını süren, her sabah marketini açan, takasını denize çıkaran milyonlarca insan… Tüm bunların karşılığında uzman olduğum işi en iyi şekilde yapmakla mükellefim. Orada bir tereddüt yok. Ancak onun da ötesinde, tüm o insanların omuzlarıma yüklediği başka sorumluluklarım da var: bildiğimi daha geniş kesimlere anlatmak, bilimsel doğruları inatla savunmak, ahlâklı bir akademisyen olmak ve  en önemlisi insanların hayatlarına dokunmak. Uzunca bir süredir bunlar bir seçim gibi sunuluyor ya bize, oysa değil. Hiç değil.

Bilim dışı safsataları, halkın aklını esir alanları, insanların sağlığını tehlikeye atanları afişe etmek pek tabii sorumluluklarım arasında. Ve yine bir o kadar da her türlü ahlâksızlığa, haksızlığa, liyakatin bitirilmesine, akademik özgürlüklerin kısıtlanmasına, cehalete karşı sesimi yükseltmek ödevim. Herhangi bir mahallenin baskısına aldırış etmeden, sadece ama sadece inandığım fikri savunmak onuru. Hiç kimse benim üstüm değil; ben hiç kimsenin üstü değilim.

Kafası karışık, çekingen bir nesildir benimki. Darbe dönemlerini görmüş ailelerimizin tembihleri ile büyüdük: “Aman çocuğum olaylara karışma. Sen dersini çalış.” Kollamaya çalıştılar bizi. Anne-baba tabii; normaldir. Ancak işte biraz da bu sebeple benim neslim hakkını savunmakta, toplumsallaşmakta, başkalarının sorumluluğunu almakta zayıf kaldı. Önemli bir kısmımızın, ufak bir ihtimal bile olsa, bir bedel ödeme olasılığı karşısında dizleri çözülüyor. Üniversitelerdeki mevcut sessizliğe -hadi cılız sese diyeyim- bakarsanız dediğimi daha iyi anlarsınız. Bakın vurdumduymazlık değil bu bahsettiğim. Daha farklı. Sanki bir ürkeklik hali. Onun için bir kaçış yolu bile keşfettik: Kendimizi uzman olduğumuz konularda iyi işler yapmaya veriyoruz. Sonra da kapıyı usulca kapatıyoruz. Daha iyi işler yaparsak belki bir şeyler düzelir diye umuyoruz. Zaman geçiyor. Düzelmiyor.

Nasıl bitireyim bu yazıyı bilemedim? Şunu biliyorum: Akademisyenlik Bol Bilim’de yazdıklarımızdan çok daha fazlası. Bunu aklınızda tutun isterim. Benim hep aklımda. Durmaksızın o sorumlulukları kendime hatırlatıyorum. Ki bir gün gelince belki akademisyen olarak kendi portremi tamamlarım diye umuyorum. Deniyorum.

(kaynak)